Daar ben ik weer
Blijf op de hoogte en volg Marlies
23 Oktober 2014 | Verenigde Staten, Florida
De zin ‘Ik wil echt nog lang niet naar huis’ begint al vaker en vaker langs te komen tussen de internationale studenten. Ik heb al meerdere studenten horen zeggen ‘Ik had beter kunnen kiezen om hier langer te blijven… In plaats van 1 semester’, alleen dan natuurlijk met een hevig accent in het Engels (uit een of ander Europees land). Mijn ‘Dreamdays’ app vertelt mij elke dag hoe lang het nog duurt voordat ik weer naar het koude Nederland zal vertrekken. Een app die ik eerst wel fijn vond begint me nu een beetje tegen te staan. Nog maar 83 dagen… Maar ik mis jullie natuurlijk wel!!
Na het heerlijke Miami weekend was de pret natuurlijk nog niet voorbij. De eerste dagen was het weer even een realitycheck dat er ook nog gestudeerd moet worden, maar gelukkig kon ik uitleven naar woensdag. Voor de diehard top 40 fans, wie kent Benni Benassi nog? Woensdag gingen we met een groep naar zijn concert. Al was het leuk om een paar van zijn klassiekers te horen, toch ben ik van mening dat veel artiesten beter kunnen stoppen op hun piek… Ik kom hier later nog op terug.
Woensdagavond was weer een dag die opnieuw ons liet uitkijken naar het weekend. Een enorm spontaan plan om weer op een trip te gaan werd ontwikkeld. Vrijdagavond was het weer tijd voor een roadtrip. Met 5 meiden zaten we in de auto (voor de komende 7 uur) richting Key West. Na in de auto al het nodige ongezonde autovoer naar binnen geschoven te hebben was het tijd voor ons luxe diner bij Wendy’s. De meesten van jullie weten dat ik eigenlijk alles wel eet. Maar dit ging mij zelfs te ver. Taaie friet en een smerige droge burger moest onze magen vullen voor de komende 4 uur. Bepakt met donuts en koffie om de vieze smaak weg te werken vervolgden wij onze reis.
Een pittstop later begon ons hilarische weekend. Toen we terugkwamen bij de auto gooide ik nietsvermoedend de deur open. Ik zag iets groots en zwarts over de achterbank schieten. Na wat beter te kijken brak er paniek uit; er zit een kakkerlak in de auto. Na thuis al 2 (mini) kakkerlakken getrotseerd te hebben ging zelfs deze mij te ver. In eerste instantie geloofde niemand dat hij groot was, tot Leoni hem zag. Er ontstond een probleem. Niemand durfde meer te rijden, of ook maar op de achterbank te zitten. Een vriendelijke man heeft nog even onder de stoel gevoeld, maar van het beest was geen spoor te bekennen. Het probleem bleef, niemand heeft hem weg zien gaan, dus hij zat nog in de auto. Na 3 kwartier met zaklampen geschenen te hebben namen we plaats in de auto. Benen omhoog en met de zaklamp op de grond gehouden (schijnbaar houden ze niet van licht) vervolgde de rest van onze reis.
Eenmaal aangekomen in onze Airbnb (om half 2 ’s nachts.. oeps..) vielen we allemaal snel in slaap. De volgende ochtend kwamen we allemaal met frisse zin weer uit bed. We mochten wakker worden aan het heerlijke zwembad die bij het appartement hoorde. Na allemaal een tijdje te branden in de zon en een uitgebreide kakkerlakkencheck gingen we weer in de auto; op weg naar Key Largo. Key Largo is (naar zeggen) het grootste koraalrif in Amerika.
Laat mij jullie iets vertellen over mezelf. Als ik zeg dat ik iets niet kan, dan is dat ook zo. Als ik enig vertrouwen heb dat ik iets wel kan, dan ga ik de uitdaging aan. Als ik zeg ‘jullie moeten de sleutel niet aan mij geven’, dan meen ik dat ook. Na uitgebreid geluncht te hebben besloot ik toch de sleutel van de auto maar even vast te houden. Om hem niet kwijt te raken stopte ik hem netjes in mijn portemonnee. Na alle gear opgehaald te hebben (snorkel etc.) gingen we de overige spullen in de auto leggen. Portemonnee wel natuurlijk in de auto, die ga je niet in de boot laten als je gaat snorkelen. De achterbak sloeg dicht. Na een tijdje kwam de gevreesde vraag: ‘waar is eigenlijk de autosleutel?’. Toen begon het drama. Ik besefte me dat ik deze met portemonnee en al in de auto heb gedaan. Met wanhoop claimde ik nog dat ik het autoraam wel open zou kunnen schuiven, maar dit bleek helaas niet waar te zijn. Er was een probleem ontstaan. Na een half uur met een vriendelijke mevrouw met een IQ van 20 van de triple A (ANWB) aan de telefoon gehangen te hebben die ons totaal geen hulp kon bieden was het tijd om op de boot te gaan. Een prachtige tocht de oceaan op liet ons tijdelijk onze zorgen vergeten. Het was zo mooi op zo’n boot. Helderblauw water, strakblauwe lucht en golven om ons heen. Bepakt met zwemvest, snorkel en bril gingen we na een tocht van ongeveer een half uur het water in, op zoek naar het rif. We werden omring door Barracuda’s (vieze en enge grote vissen), tropisch gekleurde visjes, een enkeling zag een schildpad of haai en.. kwallen. Heb je wel eens zo’n horrorfilm gezien waarin mensen ineens omringd zijn door enge beesten? Zo voelde ik me. Na 3 kwartier genoten te hebben van het uitzicht onder ons besloten mijn buddies om terug te gaan naar de boot. Na welgeteld 3 minuten begon er lichte paniek toe te slaan. Er was nergens iemand om me heen die ik kende en mijn bril begon steeds meer water op te nemen. Met lichte irritatie maakte ik mijn bril voor de zoveelste keer leeg en ging terug onder water. Het gevreesde moment; ik was omringd door kwallen. Als een soort Pacman zwom ik snel terug naar de boot. Een tocht die veel langer was dan ik hoopte. Slalommend tussen de kwallen (die overal heel plotseling opdoken) redde ik het tot de boot, helaas niet zonder gestoken te worden. Terug op de boot bleek dat het bijna tijd was en kwam iedereen langzaam terug, de meesten met kwallensteken. De tocht ging terug, zodat we weer fijntjes herinnerd te worden aan ons autoprobleem.
Ik voelde me behoorlijk verantwoordelijk voor het probleem (dat was ik ook), dus besloot rond te vragen of iemand toevallig wist hoe je in kan breken in een auto (de Nederlanders keken me raar aan, maar dit is niet ongewoon in Amerika. Er zijn serieus veel mensen die weten hoe je kan inbreken in een auto). Aan het einde van de tocht leende iemand ons zijn stuk ijzerdraad uit. Een tijdje stond ik met het draadje door een kier in het raam te peuteren, tot er ineens een politieauto langs kwam rijden. Betrapt liet ik meteen het draadje los (die nog steeds uit het raam stak) en draaide me de andere kant op. De auto reed verder. Met een snellere hartslag probeerde ik angstvallig opnieuw om de auto open te krijgen. Tot mijn grote schrik draaide de politieauto om en stopte naast ons. We besloten met zijn 5en om vrouwelijke charmes los te laten, met resultaat. Een tweede politieauto kwam aanrijden. Een van de agenten hielp ons met het openpeuteren van de auto. We moedigden hem aan tijdens deze strijd, zou het dan toch gaan lukken? Een derde persoon kwam aanfietsen. Iemand besloot de man te vragen of hij misschien weet hoe je het slot van de auto open kan krijgen, waarop hij (verbazingwekkend genoeg, omdat er politie bij was) ja zij. Samen met de agent kreeg hij onze auto open, gevolgd door 10 minuten blij gegil en blije sprongetjes. Onze weg kon weer terug naar onze Airbnb.
De volgende ochtend was het tijd voor een nieuw avontuur. We boekten een airboot tour op de Everglades (zo’n boot met zo’n enorme ventilator op de achterkant). Zonder echt te weten of we het goede adres ingevoerd hadden reden we naar de locatie. De verkeerde. We eindigden bij een of andere Alligator Farm in de middle of nowhere. Helaas was het de verkeerde middle of nowhere, we waren 2 uur van de juiste locatie af. Gelukkig kon onze boeking geannuleerd worden. In de Alligator Farm werd gedemonstreerd hoe alligators eten (wat een walgelijke beesten zijn het), waarna we op een airboat tour mee konden (dat kon hier gelukkig ook). We verwachtten een rustgevende tour door de mangrove, omringd door krokodillen en ander natuurlijk schoon, maar niets was minder waar. Het was een soort attractie. We scheurden keihard door het water en maakten draaien van 360 graden. Met verwilderd en nat haar zaten we weer aan het einde van de tour, waar we uiteindelijk toch nog 2 alligators zagen zwemmen.
De reis vervolgde (alweer) naar het mooie Miami. Betoverd door het mooie uitzicht liepen we tussen de opgespoten lippen, nepborsten en mensen op beachcruisers naar de pier. Strakblauwe lucht, wederom helder water en de skyline van Miami op de achtergrond. Alsof dit nog niet magisch genoeg was zagen we ook ineens iets uit het water springen. Een enorme school van makrelen sprong met groepjes omhoog uit het water. In eerste instantie vonden we dit erg vreemd, tot we zagen dat ze werden opgejaagd door dolfijnen. 4 dolfijnen zwommen rond. Op dit punt kwam ik erachter dat het kinderlijk enthousiasme bij het zien van dieren niet iets is wat ik alleen heb, aangezien iemand naast me (Leoni, haha) enthousiast schreeuwde ‘Ik zag een vin!!! Kijk daar!!!’. Na een tijdje weer gebakken te hebben op het strand vertrokken we weer richting Gainesville.
De volgende week verliep weer snel. Als echte studenten gingen we weer woensdag en donderdag stappen (ik ben daar echt niet voor gemaakt). Ik was zo kapot dat ik van 3 uur ‘s nachts tot ’s middags 2 uur geslapen heb. Vrijdag was er namelijk weer wat bijzonders. Dit weekend was het homecoming weekend. Dit houdt in dat er veel mensen die in eerdere jaren op UF hebben gestudeerd terugkomen naar Gainesville voor de wedstrijd. Vrijdagavond was de Gator Growl. Hier heb ik iets geleerd. Amerikanen staan, als nodig, meer dan een uur in de rij om vet eten te halen (wij ook dus, als goed ver-Amerikaanste Europeanen) en ze zijn allemaal een beetje zwart van binnen. De Gator Growl begon met –naar onze mening- overdreven blij gedrag om de sportteams van UF, met videoboodschappen van bekende acteurs die hier naar school zijn geweest en een comedian die alles behalve grappig was (Amerikanen zijn ook niet te beroerd om keihard boe te roepen naar deze man, toch wel een beetje zielig). Het saaie gedoe werd gevolgd door een optreden van Foster the People. Omdat we al 3 kwartier in de rij stonden voor avondeten wilden we niet meer opgeven, dus helaas hebben we deze band gezien vanaf het scherm (we konden het podium wel zien). Wanneer we eindelijk ons eten hadden kwam, jawel, Ludacris. Zoals ik eerder zei, artiesten moeten op hun piek stoppen. Ludacris had 10 jaar geleden moeten stoppen. Deze man had zo ongelofelijk veel liefde voor zichzelf, terwijl zijn muziek enorm slecht was –in onze ogen-. We keken vol ongeloof om ons heen. Alle –witte- Amerikanen om ons heen gingen helemaal los, de gangsterdansjes vlogen ons om de oren, ze kenden allemaal de tekst en er kwam enthousiasme bij ieder nummer (die wederom over sletten, blowen, seks of konten ging). Na toch wat meer trots voor ons eigen volk gekregen te hebben was het onze beurt om eventjes te dansen. Voor een paar minuten draaide de dj namelijk muziek van andere artiesten. Als iemand ooit de kans heeft om naar iets van Ludacris te gaan, blijf maar lekker thuis op de bank tv kijken.
Zaterdag was het tijd voor de wedstrijd. Gators tegen Missouri. Het stadion was weer volgepakt met 90.000 mensen, allemaal klaar om ons team aan te moedigen. De wedstrijd opende met vuurwerk, de marching band en dansjes met vlaggen. In de eerste elf seconden werd de toon gezet voor hoe de rest van de wedstrijd zou worden. De Gators waren SLECHT. Na ongeveer 1.5 uur was het duidelijk dat er een wonder zou moeten gebeuren om te winnen, dus liep langzaam het stadion steeds leger. Na in een van de studenten dorms nog wat drankjes genuttigd te hebben was het tijd om naar huis te gaan.
De volgende dag werden we opgehaald om naar Crescent Beach te gaan om te surfen. De man uit de winkel waarschuwde ons al dat het water erg wild zou zijn vanwege een orkaan die ergens had plaatsgevonden. Ik was hoogst overtuigd dat het me wel zou lukken. Helaas was het water dusdanig wild dat ook de meer gevorderden onder ons faalden in het surfen. De golven sloegen non-stop op je board, waardoor zelfs het peddelen al een onmogelijke opgave was. Ik ben er wederom achter gekomen dat ik er bijzonder slecht tegen kan als ik iets niet kan. Zoals mijn toets. De volgende dag. Al het leuks van de afgelopen weken heeft me een lakse houding gegeven tegenover school (ok, dit is een excuus, die houding heb ik altijd). Vrijwel zonder leren zat ik met een verschrikkelijk humeur in het klaslokaal. Het eindresultaat van de toets is inderdaad niet bijzonder goed uitgevallen, maar ach, volgende keer beter… toch..?
Na het heerlijke Miami weekend was de pret natuurlijk nog niet voorbij. De eerste dagen was het weer even een realitycheck dat er ook nog gestudeerd moet worden, maar gelukkig kon ik uitleven naar woensdag. Voor de diehard top 40 fans, wie kent Benni Benassi nog? Woensdag gingen we met een groep naar zijn concert. Al was het leuk om een paar van zijn klassiekers te horen, toch ben ik van mening dat veel artiesten beter kunnen stoppen op hun piek… Ik kom hier later nog op terug.
Woensdagavond was weer een dag die opnieuw ons liet uitkijken naar het weekend. Een enorm spontaan plan om weer op een trip te gaan werd ontwikkeld. Vrijdagavond was het weer tijd voor een roadtrip. Met 5 meiden zaten we in de auto (voor de komende 7 uur) richting Key West. Na in de auto al het nodige ongezonde autovoer naar binnen geschoven te hebben was het tijd voor ons luxe diner bij Wendy’s. De meesten van jullie weten dat ik eigenlijk alles wel eet. Maar dit ging mij zelfs te ver. Taaie friet en een smerige droge burger moest onze magen vullen voor de komende 4 uur. Bepakt met donuts en koffie om de vieze smaak weg te werken vervolgden wij onze reis.
Een pittstop later begon ons hilarische weekend. Toen we terugkwamen bij de auto gooide ik nietsvermoedend de deur open. Ik zag iets groots en zwarts over de achterbank schieten. Na wat beter te kijken brak er paniek uit; er zit een kakkerlak in de auto. Na thuis al 2 (mini) kakkerlakken getrotseerd te hebben ging zelfs deze mij te ver. In eerste instantie geloofde niemand dat hij groot was, tot Leoni hem zag. Er ontstond een probleem. Niemand durfde meer te rijden, of ook maar op de achterbank te zitten. Een vriendelijke man heeft nog even onder de stoel gevoeld, maar van het beest was geen spoor te bekennen. Het probleem bleef, niemand heeft hem weg zien gaan, dus hij zat nog in de auto. Na 3 kwartier met zaklampen geschenen te hebben namen we plaats in de auto. Benen omhoog en met de zaklamp op de grond gehouden (schijnbaar houden ze niet van licht) vervolgde de rest van onze reis.
Eenmaal aangekomen in onze Airbnb (om half 2 ’s nachts.. oeps..) vielen we allemaal snel in slaap. De volgende ochtend kwamen we allemaal met frisse zin weer uit bed. We mochten wakker worden aan het heerlijke zwembad die bij het appartement hoorde. Na allemaal een tijdje te branden in de zon en een uitgebreide kakkerlakkencheck gingen we weer in de auto; op weg naar Key Largo. Key Largo is (naar zeggen) het grootste koraalrif in Amerika.
Laat mij jullie iets vertellen over mezelf. Als ik zeg dat ik iets niet kan, dan is dat ook zo. Als ik enig vertrouwen heb dat ik iets wel kan, dan ga ik de uitdaging aan. Als ik zeg ‘jullie moeten de sleutel niet aan mij geven’, dan meen ik dat ook. Na uitgebreid geluncht te hebben besloot ik toch de sleutel van de auto maar even vast te houden. Om hem niet kwijt te raken stopte ik hem netjes in mijn portemonnee. Na alle gear opgehaald te hebben (snorkel etc.) gingen we de overige spullen in de auto leggen. Portemonnee wel natuurlijk in de auto, die ga je niet in de boot laten als je gaat snorkelen. De achterbak sloeg dicht. Na een tijdje kwam de gevreesde vraag: ‘waar is eigenlijk de autosleutel?’. Toen begon het drama. Ik besefte me dat ik deze met portemonnee en al in de auto heb gedaan. Met wanhoop claimde ik nog dat ik het autoraam wel open zou kunnen schuiven, maar dit bleek helaas niet waar te zijn. Er was een probleem ontstaan. Na een half uur met een vriendelijke mevrouw met een IQ van 20 van de triple A (ANWB) aan de telefoon gehangen te hebben die ons totaal geen hulp kon bieden was het tijd om op de boot te gaan. Een prachtige tocht de oceaan op liet ons tijdelijk onze zorgen vergeten. Het was zo mooi op zo’n boot. Helderblauw water, strakblauwe lucht en golven om ons heen. Bepakt met zwemvest, snorkel en bril gingen we na een tocht van ongeveer een half uur het water in, op zoek naar het rif. We werden omring door Barracuda’s (vieze en enge grote vissen), tropisch gekleurde visjes, een enkeling zag een schildpad of haai en.. kwallen. Heb je wel eens zo’n horrorfilm gezien waarin mensen ineens omringd zijn door enge beesten? Zo voelde ik me. Na 3 kwartier genoten te hebben van het uitzicht onder ons besloten mijn buddies om terug te gaan naar de boot. Na welgeteld 3 minuten begon er lichte paniek toe te slaan. Er was nergens iemand om me heen die ik kende en mijn bril begon steeds meer water op te nemen. Met lichte irritatie maakte ik mijn bril voor de zoveelste keer leeg en ging terug onder water. Het gevreesde moment; ik was omringd door kwallen. Als een soort Pacman zwom ik snel terug naar de boot. Een tocht die veel langer was dan ik hoopte. Slalommend tussen de kwallen (die overal heel plotseling opdoken) redde ik het tot de boot, helaas niet zonder gestoken te worden. Terug op de boot bleek dat het bijna tijd was en kwam iedereen langzaam terug, de meesten met kwallensteken. De tocht ging terug, zodat we weer fijntjes herinnerd te worden aan ons autoprobleem.
Ik voelde me behoorlijk verantwoordelijk voor het probleem (dat was ik ook), dus besloot rond te vragen of iemand toevallig wist hoe je in kan breken in een auto (de Nederlanders keken me raar aan, maar dit is niet ongewoon in Amerika. Er zijn serieus veel mensen die weten hoe je kan inbreken in een auto). Aan het einde van de tocht leende iemand ons zijn stuk ijzerdraad uit. Een tijdje stond ik met het draadje door een kier in het raam te peuteren, tot er ineens een politieauto langs kwam rijden. Betrapt liet ik meteen het draadje los (die nog steeds uit het raam stak) en draaide me de andere kant op. De auto reed verder. Met een snellere hartslag probeerde ik angstvallig opnieuw om de auto open te krijgen. Tot mijn grote schrik draaide de politieauto om en stopte naast ons. We besloten met zijn 5en om vrouwelijke charmes los te laten, met resultaat. Een tweede politieauto kwam aanrijden. Een van de agenten hielp ons met het openpeuteren van de auto. We moedigden hem aan tijdens deze strijd, zou het dan toch gaan lukken? Een derde persoon kwam aanfietsen. Iemand besloot de man te vragen of hij misschien weet hoe je het slot van de auto open kan krijgen, waarop hij (verbazingwekkend genoeg, omdat er politie bij was) ja zij. Samen met de agent kreeg hij onze auto open, gevolgd door 10 minuten blij gegil en blije sprongetjes. Onze weg kon weer terug naar onze Airbnb.
De volgende ochtend was het tijd voor een nieuw avontuur. We boekten een airboot tour op de Everglades (zo’n boot met zo’n enorme ventilator op de achterkant). Zonder echt te weten of we het goede adres ingevoerd hadden reden we naar de locatie. De verkeerde. We eindigden bij een of andere Alligator Farm in de middle of nowhere. Helaas was het de verkeerde middle of nowhere, we waren 2 uur van de juiste locatie af. Gelukkig kon onze boeking geannuleerd worden. In de Alligator Farm werd gedemonstreerd hoe alligators eten (wat een walgelijke beesten zijn het), waarna we op een airboat tour mee konden (dat kon hier gelukkig ook). We verwachtten een rustgevende tour door de mangrove, omringd door krokodillen en ander natuurlijk schoon, maar niets was minder waar. Het was een soort attractie. We scheurden keihard door het water en maakten draaien van 360 graden. Met verwilderd en nat haar zaten we weer aan het einde van de tour, waar we uiteindelijk toch nog 2 alligators zagen zwemmen.
De reis vervolgde (alweer) naar het mooie Miami. Betoverd door het mooie uitzicht liepen we tussen de opgespoten lippen, nepborsten en mensen op beachcruisers naar de pier. Strakblauwe lucht, wederom helder water en de skyline van Miami op de achtergrond. Alsof dit nog niet magisch genoeg was zagen we ook ineens iets uit het water springen. Een enorme school van makrelen sprong met groepjes omhoog uit het water. In eerste instantie vonden we dit erg vreemd, tot we zagen dat ze werden opgejaagd door dolfijnen. 4 dolfijnen zwommen rond. Op dit punt kwam ik erachter dat het kinderlijk enthousiasme bij het zien van dieren niet iets is wat ik alleen heb, aangezien iemand naast me (Leoni, haha) enthousiast schreeuwde ‘Ik zag een vin!!! Kijk daar!!!’. Na een tijdje weer gebakken te hebben op het strand vertrokken we weer richting Gainesville.
De volgende week verliep weer snel. Als echte studenten gingen we weer woensdag en donderdag stappen (ik ben daar echt niet voor gemaakt). Ik was zo kapot dat ik van 3 uur ‘s nachts tot ’s middags 2 uur geslapen heb. Vrijdag was er namelijk weer wat bijzonders. Dit weekend was het homecoming weekend. Dit houdt in dat er veel mensen die in eerdere jaren op UF hebben gestudeerd terugkomen naar Gainesville voor de wedstrijd. Vrijdagavond was de Gator Growl. Hier heb ik iets geleerd. Amerikanen staan, als nodig, meer dan een uur in de rij om vet eten te halen (wij ook dus, als goed ver-Amerikaanste Europeanen) en ze zijn allemaal een beetje zwart van binnen. De Gator Growl begon met –naar onze mening- overdreven blij gedrag om de sportteams van UF, met videoboodschappen van bekende acteurs die hier naar school zijn geweest en een comedian die alles behalve grappig was (Amerikanen zijn ook niet te beroerd om keihard boe te roepen naar deze man, toch wel een beetje zielig). Het saaie gedoe werd gevolgd door een optreden van Foster the People. Omdat we al 3 kwartier in de rij stonden voor avondeten wilden we niet meer opgeven, dus helaas hebben we deze band gezien vanaf het scherm (we konden het podium wel zien). Wanneer we eindelijk ons eten hadden kwam, jawel, Ludacris. Zoals ik eerder zei, artiesten moeten op hun piek stoppen. Ludacris had 10 jaar geleden moeten stoppen. Deze man had zo ongelofelijk veel liefde voor zichzelf, terwijl zijn muziek enorm slecht was –in onze ogen-. We keken vol ongeloof om ons heen. Alle –witte- Amerikanen om ons heen gingen helemaal los, de gangsterdansjes vlogen ons om de oren, ze kenden allemaal de tekst en er kwam enthousiasme bij ieder nummer (die wederom over sletten, blowen, seks of konten ging). Na toch wat meer trots voor ons eigen volk gekregen te hebben was het onze beurt om eventjes te dansen. Voor een paar minuten draaide de dj namelijk muziek van andere artiesten. Als iemand ooit de kans heeft om naar iets van Ludacris te gaan, blijf maar lekker thuis op de bank tv kijken.
Zaterdag was het tijd voor de wedstrijd. Gators tegen Missouri. Het stadion was weer volgepakt met 90.000 mensen, allemaal klaar om ons team aan te moedigen. De wedstrijd opende met vuurwerk, de marching band en dansjes met vlaggen. In de eerste elf seconden werd de toon gezet voor hoe de rest van de wedstrijd zou worden. De Gators waren SLECHT. Na ongeveer 1.5 uur was het duidelijk dat er een wonder zou moeten gebeuren om te winnen, dus liep langzaam het stadion steeds leger. Na in een van de studenten dorms nog wat drankjes genuttigd te hebben was het tijd om naar huis te gaan.
De volgende dag werden we opgehaald om naar Crescent Beach te gaan om te surfen. De man uit de winkel waarschuwde ons al dat het water erg wild zou zijn vanwege een orkaan die ergens had plaatsgevonden. Ik was hoogst overtuigd dat het me wel zou lukken. Helaas was het water dusdanig wild dat ook de meer gevorderden onder ons faalden in het surfen. De golven sloegen non-stop op je board, waardoor zelfs het peddelen al een onmogelijke opgave was. Ik ben er wederom achter gekomen dat ik er bijzonder slecht tegen kan als ik iets niet kan. Zoals mijn toets. De volgende dag. Al het leuks van de afgelopen weken heeft me een lakse houding gegeven tegenover school (ok, dit is een excuus, die houding heb ik altijd). Vrijwel zonder leren zat ik met een verschrikkelijk humeur in het klaslokaal. Het eindresultaat van de toets is inderdaad niet bijzonder goed uitgevallen, maar ach, volgende keer beter… toch..?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
