De laatste blog (om het af te leren).
Blijf op de hoogte en volg Marlies
01 Januari 2015 | Verenigde Staten, Florida
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik heb opgeschreven wat ik heb gedaan. Nu ik nog maar 13 dagen van Nederland verwijderd ben, wordt het maar weer eens tijd.
Mijn laatste blog ging over EDC festival, wat nog steeds een van de hoogtepunten van mijn jaar is. De week na EDC heb ik het even rustig aan gedaan. Wat etentjes hier en daar, nog een keertje kayakken in Lake Wauburg (wederom tussen de alligators), lunchen bij Krishna (elke dag staan deze mensen op de campus de studenten van veganistisch eten te voorzien -wederom onbeperkt, je kunt in Amerika dus ook verantwoord dik worden-).
Het hele semester zagen we de Bahama's als de afsluitende trip. Dit zou de laatste zijn, ver aan het einde van het semester. Op vrijdag vertrokken we vroeg in de ochtend met de bus (omringd door een penetrante geur van oude urine en zwetende mensen) naar Miami. Na een veel te lange rit, waar wederom selfies gemaakt zijn met slapende mensen, kwamen we eindelijk aan bij Carnival Ecstasy; het cruiseschip. Helaas stormde het buiten, dus de eerste avond is doorgebracht in het schip zelf. Gelukkig was er een luxe diner (waar iedereen opgetut voor verscheen) en waren er 9 bars aanwezig in het schip om ons te vermaken. Met witte gezichten had een groot percentage van de mensen op het schip moeite met het wegwerken van hun maaltijd. Gezien het feit dat het buiten stormde waaide het schip alle kanten op, waardoor lopen al een hele opgave werd.
De volgende dag was het zover; de Bahama's! Vol goede moed sprongen we uit de krakkemikkige stapelbedden in onze 2 bij 2 kamers (die je deelde met 5 mensen) om op pad te gaan. De storm was helaas nog niet gaan liggen. We hebben een tijd zitten wachten tot het over zou gaan, maar zijn uiteindelijk bewapend met poncho's van het schip af gegaan. Vrij typisch; ben je 1 dag op de Bahama's, stormt het buiten. Teveel Nederlanders op 1 plek leidt tot regen, dat hebben we nu wel gemerkt. Tijdens de verschrikkelijke tour in een taxi, geleid door een vent die zich Big Daddy noemde kregen we allemaal van ellende de slappe lach. Ken je dat gevoel? Dat iets zo verschrikkelijk is dat het grappig wordt? De sarcastische grappen zijn de hele dag alle kanten op gevlogen. We hebben 'lekker' in de regen gezwommen in de Bahama's en we 'vonden dit leuk'. Na weer een luxe diner op de boot was de storm gelukkig gaan liggen. Helaas verpestte ik hier zelf de rest van de avond. Door mijn eeuwige nieuwsgierigheid liet ik een loodzware kastdeur op mijn teen vallen, die vervolgens zo erg opzwol dat deze niet meer in mijn schoen paste. Hinkend vervolgde onze weg naar de clubs in Nassau. Voor mij was dit het hoogtepunt van het weekend. Omringd door warmte, het uitzicht van de oceaan, lichtjes van de cruiseschepen en tropische muziek hebben we tot laat in de nacht bakken vol met geld uitgegeven in de clubs (het maakt op de Bahama's niet zoveel uit hoe oud je bent, je mag sowieso alcohol kopen. Dit is alleen wel extreem duur).
De laatste dag van de cruise was een heerlijk rustige dag. Er was eindelijk zon. De hele dag hebben we op het dek geluisterd naar de livemuziek. Compleet opgeladen en bijgekleurd hebben we nog een kroegentocht in het schip gedaan om het goede weekend af te sluiten.
De volgende week was evengoed een rustige week. Samen met Rennie en Marieke vertrokken we naar Max zijn ouders in Delray Beach, een prachtig stadje aan de oceaan. De hele week hebben we als doel gehad om maximaal uit te rusten voor het tijd was voor de verschrikkelijke finals week. Het probleem was hier echter dat ik zo relaxed was, dat ik niet uit deze modus kwam en vervolgens de dag voordat ik mijn eerste toets had erachter kwam dat de finals begonnen waren (deze toets trouwens wel gehaald). Deze week was de week van thanksgiving. We zijn enorm verwend door de ouders van Max met de meest uitgebreide maaltijden. Elke dag waren we weer blij als het bijna tijd was om te eten.
De volgende 2 weken draaiden om de finals. Niemand ondernam meer iets, de onzinnige Facebook en whatsapp gesprekken namen aanzienlijk toe (uitstellen van leren) en het geklaag hing als een grijze wolk boven Gainesville. De dagen werden afgeteld tot de finals voorbij waren en iedereen vakantie had. Na een week vol met stress en chaos was het weer tijd voor een nieuw feestje; Matzo in Orlando. Met een groepje Australiërs, een Oostenrijker en wat Nederlanders vertrokken we in huurauto's naar een armoedig motel (waar Rennie zei; nou, er zitten tenminste geen kakkerlakken. 5 minuten later zat er een kakkerlak op de muur).
De laatste twee weken in Gainesville stonden in het teken van afscheid nemen. Langzaamaan stroomde Gainesville leeg. De bars en restaurants in het altijd bruisende midtown gingen dicht, de sportschool werd uitgestorven en op de campus liepen alleen nog een aantal achtergebleven studenten. Deze twee weken had ik een erg dubbel gevoel. Ik vond het erg lastig om afscheid te nemen van mensen. 5 maanden lijken vooraf erg lang, maar de tijd vliegt wanneer het eenmaal zover is. Voor zover het mogelijk is in zo'n korte tijd zijn er in deze periode vriendschappen ontstaan met mensen over de hele wereld. Dit zijn mensen met wie je heel veel ervaringen hebt gedeeld die je nooit meer zal vergeten. Aan de andere kant was ik ook wel weer blij om naar huis te gaan. Met een nieuwe baby in mijn familie werd het extra lastig om weg van huis te zijn. Deze twee weken werden er nog veel kleine afspraken gemaakt door iedereen om toch nog een laatste keer afscheid te nemen.
Nu is het tijd om te reizen. Er zit al een week in Miami op. Deze week ben ik in New York en volgende week ben ik in Aruba. Het is allemaal een beetje gek om mee te maken. Het is vooral erg onwerkelijk. Het lijkt net of ik een film heb gekeken van Marlies in Amerika. Een film die 2 uur duurt en dan is afgelopen. Ik ben heel erg dankbaar voor deze ervaring en zal het voor altijd bij me houden. Ergens is het heel jammer dat het allemaal zo snel is gegaan, maar dat houdt natuurlijk in dat het een goede tijd is geweest. Dat is het zeker!
Tot in Nederland!
Mijn laatste blog ging over EDC festival, wat nog steeds een van de hoogtepunten van mijn jaar is. De week na EDC heb ik het even rustig aan gedaan. Wat etentjes hier en daar, nog een keertje kayakken in Lake Wauburg (wederom tussen de alligators), lunchen bij Krishna (elke dag staan deze mensen op de campus de studenten van veganistisch eten te voorzien -wederom onbeperkt, je kunt in Amerika dus ook verantwoord dik worden-).
Het hele semester zagen we de Bahama's als de afsluitende trip. Dit zou de laatste zijn, ver aan het einde van het semester. Op vrijdag vertrokken we vroeg in de ochtend met de bus (omringd door een penetrante geur van oude urine en zwetende mensen) naar Miami. Na een veel te lange rit, waar wederom selfies gemaakt zijn met slapende mensen, kwamen we eindelijk aan bij Carnival Ecstasy; het cruiseschip. Helaas stormde het buiten, dus de eerste avond is doorgebracht in het schip zelf. Gelukkig was er een luxe diner (waar iedereen opgetut voor verscheen) en waren er 9 bars aanwezig in het schip om ons te vermaken. Met witte gezichten had een groot percentage van de mensen op het schip moeite met het wegwerken van hun maaltijd. Gezien het feit dat het buiten stormde waaide het schip alle kanten op, waardoor lopen al een hele opgave werd.
De volgende dag was het zover; de Bahama's! Vol goede moed sprongen we uit de krakkemikkige stapelbedden in onze 2 bij 2 kamers (die je deelde met 5 mensen) om op pad te gaan. De storm was helaas nog niet gaan liggen. We hebben een tijd zitten wachten tot het over zou gaan, maar zijn uiteindelijk bewapend met poncho's van het schip af gegaan. Vrij typisch; ben je 1 dag op de Bahama's, stormt het buiten. Teveel Nederlanders op 1 plek leidt tot regen, dat hebben we nu wel gemerkt. Tijdens de verschrikkelijke tour in een taxi, geleid door een vent die zich Big Daddy noemde kregen we allemaal van ellende de slappe lach. Ken je dat gevoel? Dat iets zo verschrikkelijk is dat het grappig wordt? De sarcastische grappen zijn de hele dag alle kanten op gevlogen. We hebben 'lekker' in de regen gezwommen in de Bahama's en we 'vonden dit leuk'. Na weer een luxe diner op de boot was de storm gelukkig gaan liggen. Helaas verpestte ik hier zelf de rest van de avond. Door mijn eeuwige nieuwsgierigheid liet ik een loodzware kastdeur op mijn teen vallen, die vervolgens zo erg opzwol dat deze niet meer in mijn schoen paste. Hinkend vervolgde onze weg naar de clubs in Nassau. Voor mij was dit het hoogtepunt van het weekend. Omringd door warmte, het uitzicht van de oceaan, lichtjes van de cruiseschepen en tropische muziek hebben we tot laat in de nacht bakken vol met geld uitgegeven in de clubs (het maakt op de Bahama's niet zoveel uit hoe oud je bent, je mag sowieso alcohol kopen. Dit is alleen wel extreem duur).
De laatste dag van de cruise was een heerlijk rustige dag. Er was eindelijk zon. De hele dag hebben we op het dek geluisterd naar de livemuziek. Compleet opgeladen en bijgekleurd hebben we nog een kroegentocht in het schip gedaan om het goede weekend af te sluiten.
De volgende week was evengoed een rustige week. Samen met Rennie en Marieke vertrokken we naar Max zijn ouders in Delray Beach, een prachtig stadje aan de oceaan. De hele week hebben we als doel gehad om maximaal uit te rusten voor het tijd was voor de verschrikkelijke finals week. Het probleem was hier echter dat ik zo relaxed was, dat ik niet uit deze modus kwam en vervolgens de dag voordat ik mijn eerste toets had erachter kwam dat de finals begonnen waren (deze toets trouwens wel gehaald). Deze week was de week van thanksgiving. We zijn enorm verwend door de ouders van Max met de meest uitgebreide maaltijden. Elke dag waren we weer blij als het bijna tijd was om te eten.
De volgende 2 weken draaiden om de finals. Niemand ondernam meer iets, de onzinnige Facebook en whatsapp gesprekken namen aanzienlijk toe (uitstellen van leren) en het geklaag hing als een grijze wolk boven Gainesville. De dagen werden afgeteld tot de finals voorbij waren en iedereen vakantie had. Na een week vol met stress en chaos was het weer tijd voor een nieuw feestje; Matzo in Orlando. Met een groepje Australiërs, een Oostenrijker en wat Nederlanders vertrokken we in huurauto's naar een armoedig motel (waar Rennie zei; nou, er zitten tenminste geen kakkerlakken. 5 minuten later zat er een kakkerlak op de muur).
De laatste twee weken in Gainesville stonden in het teken van afscheid nemen. Langzaamaan stroomde Gainesville leeg. De bars en restaurants in het altijd bruisende midtown gingen dicht, de sportschool werd uitgestorven en op de campus liepen alleen nog een aantal achtergebleven studenten. Deze twee weken had ik een erg dubbel gevoel. Ik vond het erg lastig om afscheid te nemen van mensen. 5 maanden lijken vooraf erg lang, maar de tijd vliegt wanneer het eenmaal zover is. Voor zover het mogelijk is in zo'n korte tijd zijn er in deze periode vriendschappen ontstaan met mensen over de hele wereld. Dit zijn mensen met wie je heel veel ervaringen hebt gedeeld die je nooit meer zal vergeten. Aan de andere kant was ik ook wel weer blij om naar huis te gaan. Met een nieuwe baby in mijn familie werd het extra lastig om weg van huis te zijn. Deze twee weken werden er nog veel kleine afspraken gemaakt door iedereen om toch nog een laatste keer afscheid te nemen.
Nu is het tijd om te reizen. Er zit al een week in Miami op. Deze week ben ik in New York en volgende week ben ik in Aruba. Het is allemaal een beetje gek om mee te maken. Het is vooral erg onwerkelijk. Het lijkt net of ik een film heb gekeken van Marlies in Amerika. Een film die 2 uur duurt en dan is afgelopen. Ik ben heel erg dankbaar voor deze ervaring en zal het voor altijd bij me houden. Ergens is het heel jammer dat het allemaal zo snel is gegaan, maar dat houdt natuurlijk in dat het een goede tijd is geweest. Dat is het zeker!
Tot in Nederland!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
