Na 2 weken

Goed, een aantal dagen en een aantal kilo’s verder. (De frozen yoghurt bar is aan te raden.. En de Jamba Juice.. En de Subway.. En de… Het punt is duidelijk..). We hebben inmiddels alweer een hoop dingen meegemaakt. Waar blijft de tijd? Het eerste videocontact met Nederland is alweer geweest en de cultuurshock valt reuze mee. Het begint nu al aardig te wennen. We zullen moeten wennen aan bezwete ruggen buiten en het kippenvel wanneer we binnen zijn (met name in de bus), maar so far, so good.

Op vrijdag in de eerste week was er een bijeenkomst voor alle internationale studenten. Na die avond hebben we leuke Nederlanders ontmoet. 9 uit Utrecht en een paar van een andere universiteit. Toch blijft het grappig. Dan ga je naar het buitenland om nieuwe mensen te leren kennen en eindig je met Nederlanders. Het heeft wel iets fijns. Lekker ongegeneerd Nederlands praten maakt toch dat je je thuis voelt. Zeker gezien het feit dat een van deze meiden 2 huizen verderop woont. Nu we de Nederlanders hebben ontmoet is het aantal activiteiten ook omhoog gegaan. We werden meteen uitgenodigd voor een feestje bij iemand thuis. Een beetje underaged drinking hier en daar (het spijt me mama) en we waren klaar om volle bak te gaan stappen! Maar helaas, niet zo volle bak. Alle clubs sluiten hier om 2 uur. In een bar waar de mannen als vliegen op je af kwamen en er tot overmaat van ramp ook nog eens alleen maar salsa werd gedanst hebben we naast het ontwijken van handen die je probeerden te grijpen toch erg moeten lachen. Tegen de tijd dat we in Nederland pas naar de stad zouden gaan, liepen wij allemaal braaf naar huis. Als meisje schijn je het goed te hebben hier. Je mag dragen wat je wilt en op woensdagen mag je gratis drinken. Jongens daarentegen moeten een lange broek aan en moeten overal voor betalen.

Een dag later was er de peprally, de voorbereiding voor de wedstrijd van zaterdag 30 augustus tegen Idaho. Wij, als fanatieke Gators aanhangers (niemand weet hoe football werkt, dus dat was gek) zaten na walgelijk gegeten te hebben in een van de studentenrestaurants (echt een absolute no-go voor de komende 4 maanden) braaf in het stadion om mee te juichen. Het was precies zoals je denkt. Er waren een paar sentimentele filmpjes over mensen die enorm geïnspireerd zijn door de Gators (de Gators zijn echt hét ding van Gainesville. Het footballteam is echt de absolute top van de campus en de studenten zijn fanatieke aanhangers). Vervolgens gingen de cheerleaders ons een aantal liedjes en dansjes leren. Wij kunnen inmiddels de Gator-chomp. Niet iets om trots op te zijn.

Op 30 augustus was daar het begin van een magisch weekend. Na een middagje ‘Tailgaten’ (uitgebreid bier zuipen uit rode bekers, hamburgers eten en drankspellen doen) was het zover. Daar zaten we dan.. Met 11 Nederlanders op een rijtje, fanatiek gekleed in het blauw met oranje, helemaal bovenin het stadion. GO GATORS! Om 7 uur zou de wedstrijd beginnen. Er verscheen een melding op het scherm. De wedstrijd werd een half uur uitgesteld omdat de bliksem erg dichtbij was. De regen kwam met oceanen tegelijk uit de lucht en overal waar je keek was bliksem te zien. Uiteindelijk om ongeveer 10 uur leek het dat de wedstrijd eindelijk zou beginnen. Vol enthousiasme ging iedereen weer op zijn plek staan, met de voeten in een plas water. De wedstrijd begon! Welgeteld tien hele seconden werd er gespeeld (sommige mensen denken hoogstwaarschijnlijk dat ik overdrijf, maar het is echt zo). Het spel stopte en alle spelers verlieten het veld. Opnieuw een melding. Tot ongeveer na elven hebben we gewacht, in de hoop dat er nog wat zou gebeuren, maar helaas. Doorweekt en bedroeft eindigde hiermee onze eerste ‘wedstrijd’.

De tweede dag van een van de leukste weekenden die ik ooit heb gehad was een dagje Saint Augustine Beach met een groep mensen. Na een grappige roadtrip (ja, er werd inderdaad gezongen in de auto) hebben we een middagje in het witte zand liggen verbranden in de zon. Golven die erg hoog kwamen en met enorme kracht naar beneden klapten overspoelden ons met vakantiegevoel. De perfecte middag werd afgesloten met een goede avond. We begonnen op een tuinfeest van de surfclub, inclusief live-bandjes, gingen langs een verjaardag waar ik zo hard moest lachen dat het pijn deed. Het meest hilarische drankspel ooit. Het is de bedoeling dat je een spelletje gaat spelen, hoeft niet per se een drankspel te zijn. Tijdens het gehele spel mag er geen ja of nee gezegd worden. Wil je echt keihard lachen? Nodig dan Dax uit. Dan besef je pas hoe vaak een mens ja zegt (sorry Dax). Na ook een perfecte avond een iets minder perfecte nacht. Kort vooral. Om 10 uur stond Louise (Mariekes Navigator) weer voor de deur om ons mee te nemen naar Devil’s Den; een prachtige grot met daarin een bron met erg koud water. In deze grot is er de mogelijkheid om te snorkelen (of water drinken door je snorkel, dat is meer mijn ding heb ik gemerkt). Wederom heel erg magisch en zeker iets om over te schrijven.

Naast alle leuke dingen is er natuurlijk ook het gewone leven. Wij, als op en top Hollanders, hebben natuurlijk allemaal meteen een fiets gekocht (de man in de fietsenwinkel zei als eerste; let me guess, Dutch people?). Ik was blij met mijn –zo dacht ik- goedkope fiets, tot ik er achter kwam dat ik bij Walmart een compleet nieuwe fiets had kunnen kopen voor minder geld. Maar ach, zo lang hij het maar doet hè! Bewapend met mijn racefiets waarvan het zadel veel te hoog staat en de kaart van de campus reed ik als een bang hert tussen de auto’s. Want ja, er zijn hier maar heel weinig fietspaden. Het is me niet geheel duidelijk waar je wel en niet mag fietsen, dus een beetje kamikazerijden is het wel. Maar ach, wat is het leven zonder wat spanning! De angst die ik eerst had over de grote campus is inmiddels weg. Alsof we hier al jaren komen crossen we op onze stoere fietsen over de campus. ( Sorry Marieke, Roestie heeft vast ooit zijn tijd gehad).

Ook de eerste lessen zijn voorbij. Deze week was het drop/add week. In deze week mag je alle vakken volgen die je wil en dan beslissen of je ze gaat volgen of dat je ze laat vallen. Zodra je de woorden ‘international student’ laat vallen, kom je eigenlijk meteen al erin, ook al is het vak vol. De week heeft goed uitgepakt voor mij. Bijna alle vakken die ik wilde volgen staan nu op mijn rooster. Psychology & Law, Drug use & Society, Comparative Psychology en Criminology gaan mij de komende 4 maanden bezighouden. Voor het eerst in mijn leven heb ik ook daadwerkelijk zin om mijn lessen te volgen en vind ik de stof enorm interessant. De lessen zijn wel wennen. De stof is niet heel moeilijk, maar de leraren gaan er heel snel doorheen. Ik mis af en toe wat er gezegd wordt, maar de docenten staan open voor vragen. Anders dan in Utrecht wordt er ook daadwerkelijk verwacht dat je oplet. Dus dat is even een probleem. Ik moet echt iets gaan doen hier.. Sowieso is de campus echt bijzonder. Er zijn allerlei sportieve activiteiten te doen, je kan op iedere hoek eten (zoals in heel Amerika), er zijn een aantal boekenwinkels en er mag gratis geprint worden. Daar kan Utrecht wat van leren.

Daarnaast hebben we gevonden waar we gezondere en goedkopere boodschappen kunnen doen. Terwijl we door de Trader Joe’s liepen ging mijn ondertussen in vet doordrenkte hart weer wat sneller kloppen. We kunnen hier dus wel gezond en tegen een goede prijs boodschappen doen.

Ook thuis hebben we het nu wat gesettled. We hebben inmiddels alle huisgenoten ontmoet en ze zijn allemaal aardig. Na wat gestruggled te hebben met het internet en een week Ali Illegali op een random persoon zijn/haar internet te hebben gezeten hebben we dan nu eindelijk ons eigen internet. En nee, er zijn geen vaders aan te pas gekomen (er stonden plaatjes op de doos hoe het ding geïnstalleerd moest worden). Veel dingen die kapot waren zijn gemaakt en we hebben een mega-tv aan de muur hangen nu (wat een beetje Nederlandse charme wel niet voor elkaar kan krijgen). Het is de grootste tv die ik ooit in mijn leven heb gezien in een huis (okee behalve als je naar de Mediamarkt gaat, maar een beetje drama houdt het verhaal spannend). Ook een van de muren zal geschilderd worden, zodat het er allemaal wat gezelliger uit gaat zien.

Sommigen van jullie kennen mijn kinderlijke enthousiasme wanneer er dieren in mijn buurt zijn. Dat kinderlijke enthousiasme is er blijkbaar ook bij roadkill.. Wasberen en armadillo's (zoals die beesten van de reclame die je om je riemen in de auto moest doen) zijn hier geen zeldzaam aanzicht. Ook slangen en vleermuizen kruipen hier vrolijk rond (niet dat de wasbeer en armadillo nog konden kruipen..) Maar wat toch wel het meest gave tot nu toe is, is de vijver met krokodillen. Na een stokje in het water gegooid te hebben (oeps, mag niet) kwam daar mama krokodil aandrijven met haar baby in de buurt.

Tot slot, het shoppen hier (speciaal voor jou Heleen). Menig van jullie zullen mijn geklaag aan hebben gehoord dat ik dacht dat ze hier allemaal in andere kleren liepen. Maar nee.. In het winkelcentrum moest ik me enorm inhouden om mijn creditcard niet als boomerang iedere winkel in te gooien. Ondertussen zijn er al mogelijkheden om wat van mijn eigen spullen terug te shippen naar Nederland om nieuwe zooi mee te nemen. Helaas heeft mijn spaarrekening wel grote klappen te verduren gehad.. De trip naar de Bahama’s, nieuwe kleren, spullen… Maar ik mag niet klagen, 5 maanden zonder te werken is geen straf. Ik geniet er nu al van.

Ken je dat gevoel? Dat je er ineens even bij stil staat hoe goed je leven eigenlijk is..

Dikke kus,
Bernice Kwiepers.
(Nederlandse namen zijn moeilijk voor Amerikanen, Maurice is ook groot favoriet).