(Te) ver over de helft
Blijf op de hoogte en volg Marlies
16 November 2014 | Verenigde Staten, Florida
Ondertussen zijn er weer wat weken voorbij sinds mijn vorige blog. Wat gaat dat weer snel..
De week na het (althans, de poging tot) surfen was direct alweer volgeboekt. Maandag had ik mijn toets walgelijk slecht gemaakt, waardoor ik heb besloten in Nederland maar een extra vak te gaan doen. De woensdag erna was het tijd om te gaan shoppen! Wederom met een geleende auto (sorry Marc) vertrokken we met 4 dames richting een van de grootste outlets in Orlando. Alsof het geld me op de rug groeit heb ik mijn creditcard zijn werk laten doen (Voor degenen die mij langer kennen, ik heb eindelijk de Rayban die ik zo graag wilde!). Na een avondje goed geshopt en uiteraard ongezond gegeten te hebben vertrokken we na een lange zoektocht naar de auto weer terug naar Gainesville.
In Gainesville stond mij nog 1 lesdag te wachten, waarna ik zou vertrekken naar Tampa. Op donderdag was daar een moment waar ik zo tegenop heb gekeken; de kapper. Vanaf de brugklas ongeveer heeft mijn Saskia mijn haar geknipt. Met pijn in mijn hart heb ik het ondergaan, met goed resultaat!
De volgende dag vertrokken we naar Tampa. Met een aantal Australiërs, Nederlanders, Amerikanen en iemand uit Japan zouden we een nacht in het ouderlijk huis van Nate overnachten. Het huis was werkelijk waar een kasteel. Een enorm huis, met een prachtige zwembad (en Jacuzzi, heerlijk), een dock met bijbehorende boot en een kasteel-achtige inrichting. In de tuin was een kooi met een leguaan, die ik –uiteraard- weer aan moest raken. De eerste dag brachten we ontspannen door. Eerst maakten we een tochtje op de boot, onder het genot van –wederom- een drankje en muziek. De rest van de dag hebben we ons gedragen zoals studenten zich behoren te gedragen. Er werd beerpong gespeeld, er werd gezwommen, er werd –heel veel- gegeten en de Amerikanen besloten om te gaan blowen. Ik blijf dit een vreemd iets vinden. Blowen is echt een ding hier in Amerika. Wanneer ik zeg dat ik nooit geblowd heb kijken mensen me aan alsof er iets mis met me is, zeker gezien het feit dat ik Nederlands ben (een van de eerste vragen die mensen altijd stellen, naast of ik uit Amsterdam kom, is of ik blow).
Dag 2 begon met een heerlijk (vet gefrituurd) ontbijtje, gemaakt door de ouders van Nate. Vervolgens vertrokken we richting het strand. Vlak naast Crescent Beach hebben we de hele dag genoten van de zon en de zee. Na met zijn allen de zonsondergang bekeken te hebben vertrokken we weer terug naar het huis. In het huis stond er weer een heerlijke maaltijd voor ons klaar. De gastvrijheid in de huizen waar ik tot nu toe ben geweest is geweldig (om de een of andere reden kunnen die mensen ook allemaal belachelijk goed koken). De avond vervolgde rustig, met het afkijken van de enge film en de kat gestalkt te hebben (ik dan), waarna iedereen weer lekker in zijn (middeleeuwse stijl) bed kroop.
De laatste dag in Tampa verliep geheel in stijl. Wederom een relaxte dag waarop alles zijn gangetje ging. Na weer een tocht op de boot gemaakt te hebben gingen we weer naar huis.
De week erna was het een van de weken waar Amerikanen (nog meer) los gaan; Halloween. De huizen waren versierd met pompoenen, nepspinnenwebben en skeletten. De jongens hadden zich eng opgemaakt, de meisjes liepen halfnaakt over straat. Wij Nederlanders konden uiteraard niet achterblijven. Het thema; Twilight. Met rode lenzen, witte make-up en bloed op onze kin (nep natuurlijk, duhh) luidde Eefjes feestje op dinsdag Halloween in voor ons. Het was de bedoeling dat we er nog vampiertanden bij zouden hebben, maar dit deed me teveel denken aan de fluor bitjes van de tandarts (continu kokhalzen is niet fijn). Er werd weer rijkelijk gedronken in het met nepspinnen en vleermuizen versierde huis, tot helaas de politie een einde kwam maken aan het feestje.
Donderdagavond was het weer zo ver. Halloween feestje nummer 2. Niemand wist wie het meisje was die het feestje gaf, maar dat maakte het feestje niet minder leuk. Weer geheel in stijl (al hadden wij geen belachelijk korte rokjes aan) werd er volop gefeest. Aan het einde van het feestje was het rennen voor de bus, tot iemand zei dat het nog 17 minuten zou duren voordat hij kwam. Nog even snel een laatste toiletbezoekje zou geen punt zijn, dachten Eefje en ik. Toen we terug kwamen was de bus geweest. Iedereen met wie wij waren weg (bedankt jongens). Na een lange tijd wanhopig gezocht te hebben naar een manier om thuis te komen heeft Eefje een taxi weten te bemachtigen. Een veel te aardige jongeman heeft voor ons betaald, op voorwaarde dat hij me op Facebook mocht toevoegen (waarna ik meteen ben ‘gepord’ hier, wie doet dat nou nog..). Na beste vrienden geworden te zijn met een meisje dat blijkbaar een vreemde voorkeur heeft voor Europese mensen waren we dan eindelijk thuis.
De volgende dagen bleven in het teken van Halloween. Gezien mijn oude lichaam zoveel feestjes niet aan kan heb ik hier afgehaakt (lees: 13 uur in een figuurlijke coma gelegen). Een lekker rustig weekendje met een filmavond, 24-inch pizza en een bezoekje aan de kerk (het is altijd boeiend om zoiets een keertje mee te maken natuurlijk) liet ons weer uitrusten.
De week er na was het op dinsdagavond tijd voor een heel gave onderneming; lasergamen in het donker. Bekleed met nepgeweren (die heel hard MAYDAY, MAYDAY, MAN DOWN riep als je ‘dood’ was) en zwarte outfits renden we door het speciaal daartoe bestemde bos. Eerst was ik vooral erg bang en in de veronderstelling dat een doorgedraaide Amerikaan met een echt geweer me het bos in zou sleuren, maar daarna was het vooral heel erg leuk. De tweede ronde vond plaats in de flee-market, twee hele grote schuren met enge donkere kamertjes en hokjes. Hier was het de bedoeling dat je zo lang mogelijk de gekleurde doos jouw teamkleur moest houden (elektronisch, er moest een knopje ingedrukt worden op de doos). Na de elektronische kogels die je om de oren vlogen (en scheldwoorden) kwam iedereen weer uitgeput terug bij de basis. Wat een geweldig spel! De twee uur zijn voorbij gevlogen.
Donderdagavond; basketbal. Omdat de Gators natuurlijk hartstikke leuk zijn, maar op een gegeven moment ook niet meer zo boeiend zijn was het tijd om eens de sfeer van iets anders te proeven. Was het leuk? Nee, ik heb toch besloten dat ik football veel leuker vind. Misschien heb ik dan toch Amerikaans bloed in me.
En daar in het weekend was het dan eindelijk zo ver; EDC Orlando. Na Tomorrowland het grootste festival waar ik ooit ben geweest (erg commercieel festival, maar oh zo leuk!). Op vrijdag vertrokken we (natuurlijk veel te laat) met 3 auto’s richting Orlando. Na een lange reis kwamen we aan in onze mansion, waar Rennie en ik het grootste bed claimden (survival of the fittest). Na de nodige alcoholische versnaperingen vertrokken we naar het festival zelf. 3 grote podia, zeeën van meisjes in ondergoed en mensen met zonnebrillen lieten ons stilvallen bij binnenkomst. Een indrukwekkend groot reuzenrad en andere attracties konden natuurlijk niet missen. Na een avond keihard gefeest te hebben (met 1 persoon minder, die alcohol niet zo goed aan kon en besloot om voor de security een potje te gaan overgeven en dus het festival niet in mocht) gingen we voldaan weer terug naar onze mansion. Hier ontstond echter een probleem, door het grote aantal mensen was er een gebrek aan taxi’s. Na een uur in de kou gestaan te hebben wist iemand van onze groep 2 taxi’s aan de haak te slaan. Blij dat we wat hadden gevonden stapten we allemaal in. Tot we na een tijdje erachter kwamen dat onze vriendelijke chauffeur lekker aan het bier zat tijdens te rijden, waarbij hij ook vrolijk met zijn vriend aan de telefoon aan het kletsen was. Na wederom doodsangsten uitgestaan te hebben bij een Amerikaan in de auto kwamen we allemaal weer aan. We stapten het huis in, in de verwachting dat onze achtergebleven dronken vriend hier zou zijn. Paniek; hij was nergens te bekennen. Na een uur gezocht te hebben, 2 ziekenhuizen gebeld te hebben en het politiebureau kwam hij eindelijk binnenwandelen. Het was zo koud in Orlando, dat hij in iemands auto geslapen had die toevallig open was. Dit is een typisch ‘had je bij moeten zijn’ verhaal, maar mijn blog zou niet compleet zijn zonder dit te vertellen.
De mensen die wel eens met mij naar een festival zijn geweest weten waarschijnlijk hoe irritant ik het vind om niet de hele dag ervan te kunnen genieten. Om 9 uur ’s ochtends was iedereen weer wakker. De echte die-hards van de groepen begonnen de eerste biertjes alweer weg te werken (bah). Na een frisse duik in het zwembad, opwarmen in de jacuzzi, een ongezond nutella-nepbrood ontbijtje en een te lang durende opmaak- en aankleedsessie van mij en Rennie konden we dan eindelijk weer. Mooi aan het begin van de dag kwamen we aan. Dit was in mijn festivalgeschiedenis de meest magische festivaldag die ik ooit heb meegemaakt. Mijn favoriete dj’s (waarvan de helft ook Nederlands was, en wat doen die Sunnery James en Ryan Marciano toch altijd op ieder festival), enorme lichtshows en ongelofelijk veel mensen zorgden ervoor dat het een dag was om niet te vergeten. We hebben 5 uur lang in de regen staan dansen, in korte broek en een t-shirtje, maar zelfs dat maakte mij niet uit (nou, dan weet je dat ik het echt leuk vind. Normaal klaag ik bij iedere regendruppel). Uitgeput van 12 uur lang dansen en zingen ging onze laatste toch terug naar de villa. Niet te geloven dat het alweer voorbij is..
De hele week erna was gevuld met mensen die ook naar EDC zijn geweest. De filmpjes (die altijd net stoppen voor het gaafste moment) zijn herhaaldelijk bekeken, de verhalen bleven rondgaan en we hadden allemaal last van EDC-koorts. Symptomen: enorme chagrijnigheid dat het voorbij is, drang om herhaaldelijk naar veel te agressieve muziek te luisteren en daadwerkelijke koorts.
Op dit moment begin ik helaas de dagen af te tellen. Ik wil het niet, maar iedere dag dat ik wakker word besef ik me weer dat er een minder is om als Amerikaan te leven. Er komen meer opmerkingen over dat ik geen accent heb als ik Engels praat (geweldig), er is wat extra Marlies om van te houden (eten heeft de overhand gekregen…) en de laatste paar toetsen zijn gevaarlijk dichtbij. Er wordt al steeds meer gesproken onderling over of het mogelijk is om toch misschien in onze master terug te komen.. Wie weet…
De week na het (althans, de poging tot) surfen was direct alweer volgeboekt. Maandag had ik mijn toets walgelijk slecht gemaakt, waardoor ik heb besloten in Nederland maar een extra vak te gaan doen. De woensdag erna was het tijd om te gaan shoppen! Wederom met een geleende auto (sorry Marc) vertrokken we met 4 dames richting een van de grootste outlets in Orlando. Alsof het geld me op de rug groeit heb ik mijn creditcard zijn werk laten doen (Voor degenen die mij langer kennen, ik heb eindelijk de Rayban die ik zo graag wilde!). Na een avondje goed geshopt en uiteraard ongezond gegeten te hebben vertrokken we na een lange zoektocht naar de auto weer terug naar Gainesville.
In Gainesville stond mij nog 1 lesdag te wachten, waarna ik zou vertrekken naar Tampa. Op donderdag was daar een moment waar ik zo tegenop heb gekeken; de kapper. Vanaf de brugklas ongeveer heeft mijn Saskia mijn haar geknipt. Met pijn in mijn hart heb ik het ondergaan, met goed resultaat!
De volgende dag vertrokken we naar Tampa. Met een aantal Australiërs, Nederlanders, Amerikanen en iemand uit Japan zouden we een nacht in het ouderlijk huis van Nate overnachten. Het huis was werkelijk waar een kasteel. Een enorm huis, met een prachtige zwembad (en Jacuzzi, heerlijk), een dock met bijbehorende boot en een kasteel-achtige inrichting. In de tuin was een kooi met een leguaan, die ik –uiteraard- weer aan moest raken. De eerste dag brachten we ontspannen door. Eerst maakten we een tochtje op de boot, onder het genot van –wederom- een drankje en muziek. De rest van de dag hebben we ons gedragen zoals studenten zich behoren te gedragen. Er werd beerpong gespeeld, er werd gezwommen, er werd –heel veel- gegeten en de Amerikanen besloten om te gaan blowen. Ik blijf dit een vreemd iets vinden. Blowen is echt een ding hier in Amerika. Wanneer ik zeg dat ik nooit geblowd heb kijken mensen me aan alsof er iets mis met me is, zeker gezien het feit dat ik Nederlands ben (een van de eerste vragen die mensen altijd stellen, naast of ik uit Amsterdam kom, is of ik blow).
Dag 2 begon met een heerlijk (vet gefrituurd) ontbijtje, gemaakt door de ouders van Nate. Vervolgens vertrokken we richting het strand. Vlak naast Crescent Beach hebben we de hele dag genoten van de zon en de zee. Na met zijn allen de zonsondergang bekeken te hebben vertrokken we weer terug naar het huis. In het huis stond er weer een heerlijke maaltijd voor ons klaar. De gastvrijheid in de huizen waar ik tot nu toe ben geweest is geweldig (om de een of andere reden kunnen die mensen ook allemaal belachelijk goed koken). De avond vervolgde rustig, met het afkijken van de enge film en de kat gestalkt te hebben (ik dan), waarna iedereen weer lekker in zijn (middeleeuwse stijl) bed kroop.
De laatste dag in Tampa verliep geheel in stijl. Wederom een relaxte dag waarop alles zijn gangetje ging. Na weer een tocht op de boot gemaakt te hebben gingen we weer naar huis.
De week erna was het een van de weken waar Amerikanen (nog meer) los gaan; Halloween. De huizen waren versierd met pompoenen, nepspinnenwebben en skeletten. De jongens hadden zich eng opgemaakt, de meisjes liepen halfnaakt over straat. Wij Nederlanders konden uiteraard niet achterblijven. Het thema; Twilight. Met rode lenzen, witte make-up en bloed op onze kin (nep natuurlijk, duhh) luidde Eefjes feestje op dinsdag Halloween in voor ons. Het was de bedoeling dat we er nog vampiertanden bij zouden hebben, maar dit deed me teveel denken aan de fluor bitjes van de tandarts (continu kokhalzen is niet fijn). Er werd weer rijkelijk gedronken in het met nepspinnen en vleermuizen versierde huis, tot helaas de politie een einde kwam maken aan het feestje.
Donderdagavond was het weer zo ver. Halloween feestje nummer 2. Niemand wist wie het meisje was die het feestje gaf, maar dat maakte het feestje niet minder leuk. Weer geheel in stijl (al hadden wij geen belachelijk korte rokjes aan) werd er volop gefeest. Aan het einde van het feestje was het rennen voor de bus, tot iemand zei dat het nog 17 minuten zou duren voordat hij kwam. Nog even snel een laatste toiletbezoekje zou geen punt zijn, dachten Eefje en ik. Toen we terug kwamen was de bus geweest. Iedereen met wie wij waren weg (bedankt jongens). Na een lange tijd wanhopig gezocht te hebben naar een manier om thuis te komen heeft Eefje een taxi weten te bemachtigen. Een veel te aardige jongeman heeft voor ons betaald, op voorwaarde dat hij me op Facebook mocht toevoegen (waarna ik meteen ben ‘gepord’ hier, wie doet dat nou nog..). Na beste vrienden geworden te zijn met een meisje dat blijkbaar een vreemde voorkeur heeft voor Europese mensen waren we dan eindelijk thuis.
De volgende dagen bleven in het teken van Halloween. Gezien mijn oude lichaam zoveel feestjes niet aan kan heb ik hier afgehaakt (lees: 13 uur in een figuurlijke coma gelegen). Een lekker rustig weekendje met een filmavond, 24-inch pizza en een bezoekje aan de kerk (het is altijd boeiend om zoiets een keertje mee te maken natuurlijk) liet ons weer uitrusten.
De week er na was het op dinsdagavond tijd voor een heel gave onderneming; lasergamen in het donker. Bekleed met nepgeweren (die heel hard MAYDAY, MAYDAY, MAN DOWN riep als je ‘dood’ was) en zwarte outfits renden we door het speciaal daartoe bestemde bos. Eerst was ik vooral erg bang en in de veronderstelling dat een doorgedraaide Amerikaan met een echt geweer me het bos in zou sleuren, maar daarna was het vooral heel erg leuk. De tweede ronde vond plaats in de flee-market, twee hele grote schuren met enge donkere kamertjes en hokjes. Hier was het de bedoeling dat je zo lang mogelijk de gekleurde doos jouw teamkleur moest houden (elektronisch, er moest een knopje ingedrukt worden op de doos). Na de elektronische kogels die je om de oren vlogen (en scheldwoorden) kwam iedereen weer uitgeput terug bij de basis. Wat een geweldig spel! De twee uur zijn voorbij gevlogen.
Donderdagavond; basketbal. Omdat de Gators natuurlijk hartstikke leuk zijn, maar op een gegeven moment ook niet meer zo boeiend zijn was het tijd om eens de sfeer van iets anders te proeven. Was het leuk? Nee, ik heb toch besloten dat ik football veel leuker vind. Misschien heb ik dan toch Amerikaans bloed in me.
En daar in het weekend was het dan eindelijk zo ver; EDC Orlando. Na Tomorrowland het grootste festival waar ik ooit ben geweest (erg commercieel festival, maar oh zo leuk!). Op vrijdag vertrokken we (natuurlijk veel te laat) met 3 auto’s richting Orlando. Na een lange reis kwamen we aan in onze mansion, waar Rennie en ik het grootste bed claimden (survival of the fittest). Na de nodige alcoholische versnaperingen vertrokken we naar het festival zelf. 3 grote podia, zeeën van meisjes in ondergoed en mensen met zonnebrillen lieten ons stilvallen bij binnenkomst. Een indrukwekkend groot reuzenrad en andere attracties konden natuurlijk niet missen. Na een avond keihard gefeest te hebben (met 1 persoon minder, die alcohol niet zo goed aan kon en besloot om voor de security een potje te gaan overgeven en dus het festival niet in mocht) gingen we voldaan weer terug naar onze mansion. Hier ontstond echter een probleem, door het grote aantal mensen was er een gebrek aan taxi’s. Na een uur in de kou gestaan te hebben wist iemand van onze groep 2 taxi’s aan de haak te slaan. Blij dat we wat hadden gevonden stapten we allemaal in. Tot we na een tijdje erachter kwamen dat onze vriendelijke chauffeur lekker aan het bier zat tijdens te rijden, waarbij hij ook vrolijk met zijn vriend aan de telefoon aan het kletsen was. Na wederom doodsangsten uitgestaan te hebben bij een Amerikaan in de auto kwamen we allemaal weer aan. We stapten het huis in, in de verwachting dat onze achtergebleven dronken vriend hier zou zijn. Paniek; hij was nergens te bekennen. Na een uur gezocht te hebben, 2 ziekenhuizen gebeld te hebben en het politiebureau kwam hij eindelijk binnenwandelen. Het was zo koud in Orlando, dat hij in iemands auto geslapen had die toevallig open was. Dit is een typisch ‘had je bij moeten zijn’ verhaal, maar mijn blog zou niet compleet zijn zonder dit te vertellen.
De mensen die wel eens met mij naar een festival zijn geweest weten waarschijnlijk hoe irritant ik het vind om niet de hele dag ervan te kunnen genieten. Om 9 uur ’s ochtends was iedereen weer wakker. De echte die-hards van de groepen begonnen de eerste biertjes alweer weg te werken (bah). Na een frisse duik in het zwembad, opwarmen in de jacuzzi, een ongezond nutella-nepbrood ontbijtje en een te lang durende opmaak- en aankleedsessie van mij en Rennie konden we dan eindelijk weer. Mooi aan het begin van de dag kwamen we aan. Dit was in mijn festivalgeschiedenis de meest magische festivaldag die ik ooit heb meegemaakt. Mijn favoriete dj’s (waarvan de helft ook Nederlands was, en wat doen die Sunnery James en Ryan Marciano toch altijd op ieder festival), enorme lichtshows en ongelofelijk veel mensen zorgden ervoor dat het een dag was om niet te vergeten. We hebben 5 uur lang in de regen staan dansen, in korte broek en een t-shirtje, maar zelfs dat maakte mij niet uit (nou, dan weet je dat ik het echt leuk vind. Normaal klaag ik bij iedere regendruppel). Uitgeput van 12 uur lang dansen en zingen ging onze laatste toch terug naar de villa. Niet te geloven dat het alweer voorbij is..
De hele week erna was gevuld met mensen die ook naar EDC zijn geweest. De filmpjes (die altijd net stoppen voor het gaafste moment) zijn herhaaldelijk bekeken, de verhalen bleven rondgaan en we hadden allemaal last van EDC-koorts. Symptomen: enorme chagrijnigheid dat het voorbij is, drang om herhaaldelijk naar veel te agressieve muziek te luisteren en daadwerkelijke koorts.
Op dit moment begin ik helaas de dagen af te tellen. Ik wil het niet, maar iedere dag dat ik wakker word besef ik me weer dat er een minder is om als Amerikaan te leven. Er komen meer opmerkingen over dat ik geen accent heb als ik Engels praat (geweldig), er is wat extra Marlies om van te houden (eten heeft de overhand gekregen…) en de laatste paar toetsen zijn gevaarlijk dichtbij. Er wordt al steeds meer gesproken onderling over of het mogelijk is om toch misschien in onze master terug te komen.. Wie weet…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
