Nog 100 dagen vanaf hier

En daar zijn we weer… Weer wat weken verder in mijn avontuur.

De gevreesde dag; mijn verjaardag. De angst die ik 1.5 maand geleden had om Koos Vriendloos thuis met 1 of 2 mensen mijn verjaardag te vieren bleek volledig ongegrond. Om 12 uur ’s nachts luidde een zingende groep mensen in de club mijn verjaardag in. Na ’s ochtends toch even in de les te hebben gezeten begon het echte feest. Samen met Erin en Marieke ging ik op pad naar de Bestbuy om een cadeau voor mezelf te kopen; een Macbook Pro. Na een hartverzakking te krijgen haalde ik mijn creditcard door de swiper (ze lieten me deze ellende twee keer doormaken, omdat bleek dat ik een student discount had kunnen krijgen) en verliet tevreden de winkel. Met mijn pasgeboren baby onder mijn arm –mensen die me kennen, het ging inderdaad niet zonder slag of stoot, ik ben nou eenmaal onhandig- zetten wij onze reis voort naar Gigi’s cupcakes. Na thuis een uur liefdevol naar mijn kroost te hebben gestaard kwamen er wat mensen om samen met mij sushi te eten (schranspartij, love it), om vervolgens met nog veel meer mensen dansend, kletsend en drinkend de nacht in te gaan! Een meer dan geslaagd verjaardagsfeestje, thank you guys for an amazing birthdayparty.

De volgende dag was het idee van een verjaardagsfeest even wat minder. De woonkamer onder het bier, mijn tegenstribbelende hoofd en mijn ogen die uit alle macht probeerden dicht te blijven vermoeilijkten het normale proces van leven. Helaas begon op deze dag het normale leven weer. Terwijl de mensen om mij heen zich doordrenkten in leuke activiteiten (een surftrip, damnit) lag ik thuis te hoesten, snotteren en te leren –ik heb in ieder geval meer wilskracht en doorzettingsvermogen dan ik ooit had durven dromen. Zie je wel mams, dat ik rust kan nemen!-. De vele grappen over lokroepen (iedere keer als ik moest hoesten, dan ging Erin ook hoesten) leidde tot veel labiele lachbuien, die weer overvloeiden in hysterische hoestbuien –lees; geluid van 63-jarige mannen die sigaren roken-. Tot overmaat van ramp besloten de bovenburen een feestje te geven en over ons balkon heen te kotsen (met een gepaste wraakactie van dien). In deze labiele tijden van ellende begon de nodige heimwee op te borrelen (zelfs mijn pasgeborene kon deze heimwee niet verzachten). Wat ik in de eerste maand eigenlijk niet heb ervaren, kwam in deze periode toch regelmatig naar boven. Maar toch is er nog steeds de onderliggende gedachte dat ik het hier geweldig heb en het hier best nog een tijd kan uithouden (Zacht uitgedrukt. Het luxe feest en zwembadleven valt zwaar hoor mensen). Na met chronische chagrijnigheid salamanders geobserveerd te hebben (Comparative psychology) en geleerd te hebben voor mijn toetsen begin ik daadwerkelijk het gevoel te krijgen dat ik hogere cijfers wil. Zal ik dan echt eens eerder gaan beginnen met leren? Het antwoord; nee. Het eerste zielige mailtje is de deur al uitgegaan om een toets te verplaatsen en de eerste klaagredes zijn al uit mijn mond gestroomd.

Na een week vol studeren en thuiszitten luidden we het weekend in met een gezellig diner met 4 meiden. Na wederom mijn wilskracht te hebben laten zien door niet te gaan stappen om thuis te gaan leren heb ik lekker een avondje studie-ontwijkend gedrag geproduceerd. Gelukkig was daar de zaterdag, de Ginnie Springs trip! Ginnie Springs is een waterbron, een uurtje rijden van Gainesville. Het water was steenkoud. Een mooie helderblauwe bron liep over in smerig bruin water. Op tubes voeren we de stroming af, om weer 20 minuten terug te lopen en opnieuw naar beneden te varen. Onderweg kwamen we weer veel schildpadden tegen (opnieuw kinderlijk enthousiasme bij mij) en enge on-identificeerbare objecten –wederom werd er geroepen dat er krokodillen in het water zitten-. Halverwege de rivier kwam mijn Navigator erachter dat ze ergens tussen het begin en daar haar broek met daarin de autosleutels in het water had laten vallen. Na een zoektocht van een uur door het bruine water werd wederom de triple A gebeld; autoprobleem #2. De grappen vlogen Marieke en mij weer om de oren; ‘You guys are not allowed in anyones car, this is your second carproblem in a couple of weeks. You guys put a spell on all the cars’. Na een staaltje pure magie van de triple A man (die zonder te kijken een passende sleutel voor ons had), lachbuien om Ali-baba en zijn rovers (op zijn Engels uitgesproken, hè Marco), buikbouncen met tubes en vliegen verjagen konden we dan eindelijk weer terug naar huis. Het idee om met zijn allen uit eten te gaan vervloog zodra de deur open ging en buiten de regen begon te gieten. Het idee? Pizza. We besloten met zijn dertienen 4 grote pizza’s te bestellen. 24-inch pizza’s zijn mega… Sommigen van ons beschikken over aardige vreet-skills (hierbij sluit ik mezelf niet uit), maar dit ging zelfs ons te ver.

Zondagochtend ging ik even wat agressie loslaten. Met een badass houding en een geweer in mijn hand stond ik klaar om claydiscs te schieten. Na de eerste 4 keer te schrikken van de terugslag van het geweer en mijn ogen krampachtig te sluiten ontdekte ik mijn talent; op een centimeter na te missen. Na 1 keer de disc geraakt te hebben verliet ik voldaan de baan, volgende keer beter. De reis vervolgde richting Courtyards, om bij de poolparty nog even wat zonnestraaltjes op te pikken. De opbrengst was helaas wat minder dan poolparty 1.0; leuk was het sowieso.

Na een aantal dagen weer als Nederlander geleefd te hebben (lees; saaie student) was er donderdagmiddag een volgende trip. Lake Wauburg, een van de mooiste plekken van Gainesville. Een groot meer dat zich leent voor allerlei watersporten. Na op basisschoolwijze een zwemtest afgelegd te hebben stapten we in en op onze kayaks en paddleboards en gingen de rivier op. Allemaal leuk en aardig, tot er ineens een alligator opdook. Tot nu toe was ik nog wat cynisch over de alligatoren in Lake Wauburg, in de veronderstelling dat het een fabeltje was. Na als ware (daar is ‘ie weer) dierenliefhebber op de alligator af te varen kwamen er toch wat zenuwachtige gevoelens omhoog. Maar wat een gaaf gezicht, zo’n alligator van zo dichtbij. Een wederom prachtige dag werd afgesloten met een (hilarisch) diner bij Yamato, waar het eten aan je tafel wordt bereid.

Vrijdagmiddag, het moment waar ik zo op heb gewacht. MIAMI! De meest spontante trip ooit begon om 4 uur (Fransen zijn blijkbaar altijd te laat). Een 5 uur durende roadtrip leende zich voor het zingen van de beste hits uit 2003. En daar kwamen we aan, bij een prachtig huis bij de ouders van een van de Navigators. Wat hij een ‘average’ huis noemde, noem ik een villa. We stapten een waar resort binnen; ons verblijf voor de eerste nacht. Met open mond aanschouwden we het prachtige huis, waarin het perfecte gezin ook nog eens Frans sprak (mijn Frans is minder verslechterd dan ik dacht). We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld van de chef (hij is echt een chef). We konden ons geluk niet op. Heerlijk eten, een prachtig huis en weer eventjes het echte gevoel van familie. Na de lekkerste chocolademousse ooit te hebben gegeten was het tijd voor mijn eerste (hopelijk laatste) kussengevecht ooit –ouders deden uiteraard niet mee-.

De volgende ochtend was het dan echt zo ver, na een uur rijden kwamen we aan in het centrum van Miami. Hoge gebouwen, Spaanse taal en zwervers lachten ons toe. We zouden de nacht verblijven in het prachtige appartement van een bekende. Boven op het gebouw waanden we ons in een waar paradijs. Ook het strand was prachtig om te zien. Heldere blauwe zee, wit zand, palmbomen en muziek op de achtergrond maakten ons weer voelen als de gelukkigste mensen ooit. Een Cubaanse sandwich luidde de avond in, die vervolgd werd met een wandeling over Ocean Drive en zelfgemaakte cocktails (ik blijf erbij dat mijn pina colada echt wel lekker was!) en veel gelach. Helaas vloog de avond voorbij en lagen we voor we het wisten weer netjes in ons bed. De volgende ochtend namen we afscheid van Miami op het dakterras en vervolgden onze weg terug naar het Franse huis. Een net zo heerlijke lunch gaf ons de kracht die we zeker nodig hadden. We voelden ons enorm welkom in het huis en we werden dan ook uitgenodigd om snel weer langs te komen. Max wilde nog even snel langs een kennis (met 3 kinderen). Uitgeput door kinderen, maar verblijd door nog meer gastvrijheid ging de weg terug naar Gainesville, in de wetenschap dat we met thanksgiving weer zullen genieten van het prachtige ‘resort’ van de Franse familie. Papa, mama, sorry voor al het geschreeuw vroeger op de achterbank van de auto… Ik begrijp nu pas hoe irritant dat moet zijn geweest.

Om jullie jaloezie nog even te voeden even een korte vooruitblik op mijn komende vier maanden. Voor iemand die niet veel gereisd heeft in het leven, ben ik nu als een dolle alles aan het inhalen. In de agenda staat een surftrip naar cocoa beach, cruise naar de Bahama’s, EDC music festival, met kerst naar de familie van mijn huisgenoot in St. Petersburg (Ik ga de erwtensoep met de hele familie op 2e kerstdag nu al missen. Vooral met een familielid extra. Al denk ik dat baby 2.0 dan nog geen erwtensoep eet he Sas), een paar dagen Miami, een week New York en een afsluitend weekje op Aruba (vrees niet, Joran van der Sloot zit opgesloten). Ik hoop dat er nog meer trips aan zullen sluiten in dit onwerkelijke rijtje gebeurtenissen. Zelfs ik zit er vol ongeloof naar te kijken nu, wat heb ik toch een geluk.