De eerste maand alweer voorbij

Wauw. Weer een nieuwe week voorbij. Ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan, maar de eerste maand is voorbij gevlogen. Alweer over 1/5 deel heen! Wederom een nieuwe blog met veel verhalen (mocht er nog iemand geïnteresseerd zijn). Het is als wonen in een paradijs hier. Elke dag ben ik dankbaar voor wat me overkomt, iedere dag is weer een bijzonder.

De eerste (daadwerkelijk gespeelde) footballgame was een feit. Na niet zo heel succesvol Tailgaten (voor de kijkers thuis, indrinken voor de wedstrijd), volgde er een goeie wedstrijd. Wat begon als een half uur staren naar mannen die na een schreeuw allemaal achter een bal aan te rennen op een stapel op de grond eindigden, liep over in ware kennis over de sport. Het eerste half uur begreep ik er niks van. Mijn Amerikaanse huisgenoot moest iedere stap die gezet werd uitleggen en we werden afgeleid door een veel te dronken sorority chick (vooroordeel dat compleet waar is). Aan het einde van de wedstrijd wisten de meeste van ons alle regels en konden we allen meedoen met de dansjes en cheers (zelfs met fluitende oren, aangezien we op de 3e rij stonden, direct naast de fanfare). Met 65-0 (normaal scoren ze zo rond de 20) wonnen de Florida Gators. Michigan verloor als.. (cheer) GATOR BAIT.

De volgende dag stond vroeg de auto voor om ons opnieuw naar St. Augustines te brengen. Een mooi strand aan de Atlantische Oceaan (ik moet dit zeggen, mensen lachen je uit als je zegt dat je de zee in gaat, in plaats van oceaan). Met frisse moed zaten we in de auto. We stopten even bij Publix voor wat snelle boodschappen en… de auto deed het niet meer. Na een half uur gekloot te hebben met startkabels konden we dan eindelijk verder. De dag was fijn, afgezien van het feit dat de auto niet meer uitgezet kon worden omdat deze dan niet meer aan zou gaan. Na gegeten te hebben in een restaurant (en ons af te vragen of de auto ondertussen al gejat zou zijn) gingen we weer in de auto terug naar Gainesville. Na een niet al te veilige autorit (Amerikanen mogen met hun telefoon in hun handen wanneer ze rijden) stopte de auto er midden op de weg mee. Alle functies vielen uit. Vrezend voor ons leven gleed de auto langzaam tegen de richting in naar de berm, waar we uiteindelijk met kloppend hart stilstonden (al geloof ik best dat mijn hart even gestopt was). De auto kon niet meer gemaakt worden. Het was nu wachten op de sleepwagen. Na 2 uur lekgestoken te worden door muggen (aangezien het naast het moeras was), gevreesd te hebben voor krokodillen, natgeregend te worden en bang te worden van auto’s die afremden werden we dan eindelijk opgehaald. In ieder geval een verhaal om over naar huis te schrijven.

Minder leuk nieuws hier is dat er op de campus een gek on the loose is. Deze man heeft in 9 dagen tijd 5 meisjes aangerand. Misschien vreemd om te vertellen, maar sommige mensen klagen dat er altijd alleen zonnige en vrolijke verhalen zijn op social media, dus hier een beetje ellende. University of Florida reageert er goed op. Er zijn speciale busjes die mensen heen en weer brengen en in uiterste nood mag je zelfs politie bellen om je ergens af te zetten. Ook is er een app ontwikkeld die de politie belt zodra je je oordopjes uit je telefoon trekt en er wordt op allerlei manieren gezorgd voor voorlichting, self-defence trainingen en tips en trucs. De regel (die toch al bestond) is nu al helemaal, niet alleen over straat. De ‘campus rapist’ heeft al een tijdje niets meer van zich laten vernemen, dus wie weet is alles opgehouden. Het onderwerp is een mikpunt voor (grove) goeie grappen. Zo stelde bijvoorbeeld een man zich voor ‘Hi, campus rapist’ (had je bij moeten zijn).

Nog meer ‘minder leuk nieuws’ is mijn studie. Tot deze week is mijn studie mijn laatste prioriteit geweest. En eigenlijk is het dat nog steeds, maar na een halve paniekaanval te krijgen bij het aanzicht van alle opdrachten is dan nu ook de studie echt begonnen. De eerste examens staan op de planning, de eerste deadline is geweest en de eerste discussie is gevoerd. Voor de mensen die mij goed kennen, op tijd werken is nog al een ding voor mij, dus dit wordt zeker even wennen. Ik ben weer als volleerd OCD-er (obsessive compulsive disorder) aan de slag gegaan en heb mijn hele kladblok vol met lijstjes met wat ik wanneer moet doen. Maar, het heeft resultaat! De eerste opdracht heeft me 27 van 30 punten opgeleverd en de discussie 96 uit 100. Hopen dat ik dit kan volhouden (laksheid begint nu al in te slaan).

Terug naar het leuke nieuws! (Het werkt net zo als met kritiek, eerst opbouwende kritiek, dan een sterker punt en eindigen met iets positiefs). Week 4 was een hectische, maar leuke week. Een verjaardagsdiner voor mijn huisgenoot, stappen (Ik ervaar nu pas echt hoe het is om student te zijn. Nu snap ik pas waarom mensen zeggen dat je studententijd de beste tijd van je leven is) en een door onszelf georganiseerde poolparty leidden ons naar het weekend. Op zaterdag vertrokken we vroeg naar de winkel om vervolgens op pad te gaan met de OAR (Outdoor Adventure nog iets). Bepakt met sportkleding, zonnebrand, voer uit blik en een hoofd dat er nog nooit slechter uit had gezien (dit laatste gaat over mezelf) startte onze reis naar een van de meest magische plekken waar ik ooit geweest ben. Na een uur gereisd te hebben startte onze trip dan echt. Megagrote spinnen (dan bedoel ik niet megagroot in mijn maatstaven, maar echt megagroot) verwelkomden ons in de mooie Big Shoals. De eerste mensen gingen met kano’s de rivier op om alle gear en spullen naar de overkant te brengen. De rest van ons ging hiken naar een goede oversteekplek. Onderweg kwamen we de meest vreemde insecten tegen en vreesden we ons leven voor krokodillen en schildpadden. Een aantal mensen kwamen ons ophalen met kano’s om naar de overkant te gaan. Na ons kamp opgezet te hebben was het tijd om met de kano’s op het wilde water te gaan. De stroming was ongelofelijk sterk. Na anderhalf uur gekeken te hebben of niemand zou sterven of de rivier af zou drijven durfde ik dan eindelijk. Halverwege de grote golven die door de rotsen alle kanten op sloegen was daar het gevreesde moment; de kano sloeg om. Na een enorme adrenalinerush wilde ik meteen nog een keer. Samen met mijn angstloze badass roommate raasde ik door de golven, zonder om te slaan. Na het hele avontuur aten we met alle kampeerders naast een kampvuur en startte de avond. Nadat iemand mij het ongewenste feit had verteld dat als je met je headlight op de grond zou schijnen, je kon zien waar spinnen zitten (ook wel morning dew genoemd, het lijkt op douw, maar zijn allemaal kleine spinnetjes) durfde ik me niet meer echt rond te bewegen. Te lang op dezelfde plek staan was ook geen optie, aangezien rode mieren aan iedereens voeten begonnen te knagen. Het einde van de avond was wederom magisch. Op de rotsen, naast de wilde rivier, omringd door een enorme sterrenhemel (waarin je de melkweg kon zien) ontstonden de ietwat emotionele gesprekken. Op zo’n plek zitten doet zo veel met je, het is niet eens uit te leggen. Ik voelde me zo ongelofelijk dankbaar dat ik hier mag zijn, dat ik dit heb mogen meemaken en dat ik de dingen heb die ik heb. In stilte hebben we een tijd met zijn allen naar de sterren gekeken. Zoveel zal je er in Nederland nooit zien. Na het zien van 4 vallende sterren moest ik toch even een paar traantjes wegpinken. Ik weet dat dit heel erg dorky klinkt, maar ik voelde me dat moment echt heel gelukkig.
Na een korte, koude en insectvolle nacht werden we wakker met op de achtergrond het geluid van de rivier en de krekels om ons heen. Onze trip eindigde met een kanotocht van bijna een uur. Met 2 of 3 mensen per kano en een heleboel spullen voeren we de rivier naar beneden, omringd door prachtige natuur en exotische dieren. Een erg vermoeiend, maar memorabel weekend. Het is alle muggenbeten zeker waard! (Ja mama, ik word weer erg paranoia en hypochonder van alle dierenbeten die me onbekend zijn).

Nog 4 maanden te gaan, ik kan nu al niet wachten tot het volgende avontuur!
Ik mis jullie wel hoor!